مقاومت بلندمدت ژئوگریدها در طراحی سازه‌های خاک مسلح

مقدمه

ژئوگریدها به‌عنوان عناصر مسلح‌کننده در سازه‌های خاکی (مانند دیوارهای حائل مسلح و شیروانی‌های مسلح‌شده) به کار می‌روند و با تحمل کشش، پایداری طولانی‌مدت این سازه‌ها را تضمین می‌کنند. یکی از چالش‌های اساسی در طراحی ژئوگریدها، اطمینان از مقاومت کششی بلندمدت آنها طی عمر طرح (معمولاً ۷۵ تا ۱۲۰ سال) است. مقاومت کششی کوتاه‌مدت (نهایی) ژئوگرید در آزمایشگاه اندازه‌گیری می‌شود (برای مثال با آزمایش کشش تک نواری (Single Rib) یا عرض پهن (Wide width) طبق استاندارد ASTM D6637) و به صورت حداقل متوسط مقاومت طاقه (MARV) گزارش می‌شود . با این حال، ظرفیت کششی قابل‌استفاده بلندمدت به مرور زمان به‌دلیل پدیده‌هایی نظیر خزش پلیمر، آسیب‌های حین نصب و تخریب شیمیایی-زیستی کاهش می‌یابد. از این رو آیین‌نامه‌ها و استانداردهای فنی معتبر (نظیر FHWA، AASHTO  و دستورالعمل‌های موسسه تحقیقات ژئوسنتتیک GRI) تأکید دارند که مقاومت کششی مجاز بلندمدت (Long-Term Design Strength – LTDS  یا  T_al) ژئوگرید با اعمال ضرایب کاهش مربوط به این عوامل تعیین گردد. به عنوان مثال، دستورالعمل GRI-GG4(b)&(a)  با عنوان Determination of the Long-Term Design Strength of Flexible/Stiff Geogrids صراحتاً روش تعیین مقاومت کششی بلندمدت ژئوگریدهای انعطاف‌پذیر را بر اساس کاهش مقاومت در زمان ارائه می‌کند.

طبق راهنمای FHWA و استانداردهای مرتبط، رابطه کلی مقاومت کششی بلندمدت به صورت زیر بیان می‌شود:

T_al = T_ult / RF_ID * RF_CR * RF_D​​

که در آن T_ult مقاومت کششی نهایی (MARV) ژئوگرید است و RF_CR،RF_ID و RF_Dبه‌ترتیب ضرایب کاهش مقاومت به دلیل خزش، آسیب ناشی از نصب و دوام در طول زمان هستند. این ضرایب که جمعاً ضریب کاهش کلی (RF) نامیده می‌شوند، معمولاً در محدوده ۲/۵ تا ۷ قرار می‌گیرند. برای طراحی‌های متداول (سازه‌های غیرحیاتی با شرایط عادی خاک و ژئوسنتتیک)، استفاده از مقدار محافظه‌کارانه RF≈۷ پیشنهاد شده است. با این حال، انجام آزمایش‌های دقیق و ارائه داده‌های معتبر می‌تواند منجر به ضرایب کاهشی کمتر و در نتیجه استفاده موثرتر از ظرفیت ژئوگرید شود. در ادامه، هر یک از عوامل کاهش مقاومت بلندمدت و مبانی تعیین ضرایب مرتبط با آنها تشریح می‌گردد.

 

مقاومت کششی نهایی در برابر مقاومت مجاز بلندمدت

مقاومت کششی نهایی (T_ult) یک ژئوگرید معمولاً حداکثر تنشی است که نمونه در آزمایش کشش تا نقطه گسیختگی تحمل می‌کند. در استانداردهای تولید، این مقدار به صورت حداقل متوسط مقاومت طاقه (MARV) بیان می‌شود تا با اطمینان %۹۵ کلیه محصولات از این حد بالاتر باشند. در مقابل، مقاومت کششی مجاز بلندمدت (T_al یا  LTDS) مقداری است که می‌توان به‌طور ایمن و پایدار در طراحی به آن تکیه کرد، به نحوی که ژئوگرید طی عمر بهره‌برداری دچار خزش بیش از حد یا گسیختگی نشود. همان‌گونه که اشاره شد، آیین‌نامه‌ها الزام می‌کنند که برای به‌دست‌آوردن T_al ، مقاومت نهایی با درنظرگرفتن چندین مکانیزم کاهش مقاومت تعدیل شود. این مکانیزم‌ها شامل خزش تحت بار بلندمدت، آسیب‌های وارده حین نصب و کاهش مقاومت ناشی از عوامل محیطی (شیمیایی-زیستی) هستند. در ادامه هر یک از این عوامل و ضرایب مربوطه توضیح داده می‌شوند.

عوامل کاهش مقاومت بلندمدت ژئوگرید

خزش پلیمر و کاهش مقاومت وابسته به زمان (RF_CR)

خزش (Creep) پدیده‌ای است که طی آن ژئوگرید تحت بار ثابت در طول زمان به‌تدریج تغییرشکل می‌دهد و دچار کاهش مقاومت موثر می‌شود. پلیمرهای ژئوسنتتیک در مواجهه با تنش مداوم ممکن است به نقطه‌ای برسند که گسیختگی خزشی رخ دهد، یعنی نمونه حتی در تنشی کمتر از مقاومت لحظه‌ای خود، پس از مدت طولانی گسیخته شود. از این رو، باید تنش اعمالی بر ژئوگرید در طراحی به اندازه‌ای محدود شود که طی عمر طراحی سازه (مثلاً ۷۵ سال) گسیختگی خزشی یا تغییرشکل مفرط رخ ندهد. استاندارد ASTM D5262  روش آزمایش خزش تک‌محوری تحت بار کششی ثابت را برای ژئوسنتتیک‌های مسلح‌کننده ارائه می‌کند. طبق این استاندارد، نمونه‌ها در درصدی از بار نهایی خود در محیط کنترل‌شده برای مدت طولانی (معمولا ۱۰٬۰۰۰ ساعت یا بیشتر) تحت کشش ثابت قرار می‌گیرند و کرنش وابسته به زمان یا زمان تا گسیختگی ثبت می‌شود. نتایج این آزمون همراه با روش‌های تفسیر داده‌ها به طراح امکان می‌دهد مقاومت محدود‌شونده توسط خزش را تعیین کند؛ بدین معنی که تنشی که نمونه می‌تواند بدون گسیختگی در مدت موردنظر تحمل کند. نسبت مقاومت نهایی به این مقاومت خزشی حدی، ضریب کاهش ناشی از خزش (RF_CR) را تشکیل می‌دهد.

استاندارد GRI-GG4(b) توصیه می‌کند برای برآورد رفتار ۷۵ ساله، داده‌های خزش ۱۰٬۰۰۰ ساعته در دمای بالاتر (روش تنش-دمای مرحله‌ای یا SIM طبق ASTM D6992) یا آزمایش‌های طولانی‌مدت (تقریبا ۷/۵ سال معادل ۶۵٬۷۰۰ ساعت در دمای اتاق) به کار رود. به عنوان یک محدودیت عملکردی، دستورالعمل‌ها معمولاً کرنش مجاز ناشی از خزش را نیز محدود می‌کنند (مثلاً حداکثر ۱۰% طی ۷۵ سال) تا از تغییرشکل بیش از حد سازه جلوگیری شود.

مقدار RF_CR بسته به نوع پلیمر و سطح تنش طراحی متفاوت است. ژئوگریدهای پلی‌استری با کیفیت بالا عموماً رفتار خزشی بهتری نسبت به پلی‌الفین‌ها (پلی‌پروپیلن و یا پلی‌اتیلن) دارند.

آسیب ناشی از نصب و تراکم (RF_ID)

در خلال نصب ژئوگرید در محل پروژه، فرآیندهایی چون پهن کردن روی خاک‌ریز، ریختن و پخش مصالح بالای آن، و کوبیدن لایه‌ها می‌تواند به رشته‌ها و اتصالات ژئوگرید آسیب فیزیکی وارد کند. ذرات تیز و درشت دانه‌های سنگی ممکن است باعث بریده‌شدن یا خراش در الیاف پلیمر شوند و ارتعاشات و فشار ناشی از غلتک‌های سنگین تنش‌های موضعی در ژئوگرید ایجاد می‌کند. نتیجه این صدمات می‌تواند کاهش مقاومت کششی موثر ژئوگرید نسبت به وضعیت دست‌نخورده آزمایشگاهی باشد. برای کمی‌سازی این اثر، باید ضریب کاهش ناشی از آسیب نصب (RF_ID) از طریق آزمون‌های شبیه‌سازی ساخت سازه تعیین گردد. روال کار بدین صورت است که نمونه‌های ژئوگرید در تماس با مصالح مشخص (مصالح منتخب پروژه یا مصالحی با سختی و درشتی بیشتر به عنوان حالت محافظه کارانه) مدفون شده و تحت عملیات تراکمی استاندارد قرار می‌گیرند. سپس نمونه‌ها جمع‌آوری شده و مجدداً آزمون کشش روی آنها انجام می‌شود تا میزان افت مقاومت نسبت به حالت دست‌نخورده تعیین شود. استاندارد خاصی برای این آزمون در ASTM تعریف شده است (برای ژئوتکستایل‌ها ASTM D5818 روش ارزیابی آسیب نصب است) و برای ژئوگریدهای منعطف نیز راهنمای GRI-GG4(b) بر انجام آزمایش با مصالح و تجهیزات واقعی پروژه تأکید دارد. این استاندارد حداقل نمونه برای آزمایش آسیب کاهش مقاومت هنگام نصب را، ۹ مترمربع بیان می‌کند.

مقادیر  RF_ID وابستگی زیادی به جنس مصالح خاکریزی و شدت تراکم دارد. هرچه مصالح درشت‌تر و تیزگوشه‌تر باشند و انرژی تراکم بیشتر باشد، آسیب بالقوه و در نتیجه ضریب RF_ID بزرگتر خواهد بود.

در دستورالعمل FHWA، حداکثر مقدار قابل‌قبول برای ضریب کاهش مقاومت ناشی از آسیب‌های نصب برابر ۱/۷۰ اعلام شده است. به بیان دیگر، کاهش بیش از ۴۰ درصد از مقاومت اولیه ژئوگرید قابل‌پذیرش نیست. در چنین حالتی، کاربرد آن ژئوگرید یا استفاده از آن نوع خاک در کنار آن ژئوگرید، نامناسب و خارج از الزامات طراحی تلقی می‌شود.

دوام درازمدت و تخریب شیمیایی-زیستی (RF_D)

ژئوگریدهای پلیمری باید در برابر شرایط محیطی خاک در طولانی‌مدت پایدار بمانند. دو عامل مهم در تخریب پلیمرها یکی شرایط شیمیایی (مانند قلیا بودن یا اسیدی بودن خاک، حضور یون‌های مخرب یا میکروارگانیسم‌ها) و دیگری فرایندهای اکسایش و هیدرولیز وابسته به دما در طی زمان هستند. همچنین تابش فرابنفش خورشید می‌تواند پلیمر را تضعیف کند اما در کاربردهای خاک مسلح، ژئوگرید پس از مدفون شدن عمدتاً از UV مصون است (تنها در مدت انبارداری و نصب باید محافظت شود). ضریب کاهش ناشی از دوام (RF_D) بیانگر درصد کاهشی از مقاومت است که برای اطمینان از بقای ماده در طول عمر طرح درنظر گرفته می‌شود. این ضریب بسته به نوع پلیمر ژئوگرید و شرایط محیط خاک متغیر است.

• ژئوگریدهای پلی‌استر (PET)در معرض محیط‌های بسیار قلیایی (pH  بالا) دچار واکنش هیدرولیز می‌شوند که زنجیره‌های پلیمر را با گذشت زمان تضعیف می‌کند. تحقیقات نشان داده PET در محدوده pH خنثی تا کمی قلیایی (۹ < PH < 3) پایداری مناسبی طی دهه‌ها دارد، اما خارج از این محدوده می‌تواند به شدت افت مقاومت پیدا کند. به همین علت، آیین‌نامه‌ها معمولاً استفاده از ژئوگریدهای PET را به خاک‌هایی با محدوده pH معین محدود می‌کنند و علاوه بر آن ویژگی‌های شیمیایی پلیمر را نیز کنترل می‌نمایند. برای مثال، آیین‌نامه AASHTO LRFD (که در راهنمای FHWA نیز منعکس شده) توصیه می‌کند حداقل میانگین وزن مولکولیPET  برابر ۲۵٬۰۰۰ و حداکثر تعداد گروه‌های کربوکسیل انتهایی (CEG) برابر ۳۰ باشد تا بتوان از ضرایب کاهش دوام پیش‌فرض استفاده کرد. ژئوگریدهای PET که این معیارهای کیفیت پلیمر را برآورده کنند (و غالباً با یک پوشش پلیمری محافظ نیز همراه هستند) در خاک با pH معمول (مثلاً ۵ تا ۹) معمولاً به یک RFD نسبتاً کوچک (در حدود ۱/۱۰ تا ۱/۱۵) نیاز دارند. برای شرایط سخت‌تر (مثلاً نزدیک به حدود مجاز pH یا دمای بالاتر)، این ضریب ممکن است مقداری محافظه‌کارانه‌تر به عنوان مثال تقریبا ۱/۲-۱/۳ درنظر گرفته شود. در صورتی که پلیمر از کیفیت یادشده برخوردار نباشد یا شرایط محیطی به شدت خورنده باشد، آیین‌نامه‌ها ضریب دوام بسیار بزرگ‌تری پیشنهاد می‌کنند تا عدم قطعیت جبران شود. روشن است که چنین عدد بزرگی عملاً استفاده از آن محصول را در کاربرد درازمدت غیراقتصادی می‌سازد؛ از همین رو تأمین‌کنندگان تلاش می‌کنند محصولات خود را با مواد اولیه باکیفیت تولید کرده و مدارک آزمایش طولانی‌مدت ارائه دهند تا RFD کاهش یابد
• ژئوگریدهای پلی‌الفینی (PP/HDPE) برای کاهش تخریب حرارتی و اکسیداتیو، محصولات پلی‌اولفینی مانند PP و HDPE با افزودن آنتی‌اکسیدان‌ها تثبیت می‌شوند تا پایداری در طول فرآیند تولید و عملکرد بلندمدت تضمین شود. بسته‌های آنتی‌اکسیدانی تولیدکنندگان مختلف، از نظر نوع، میزان و اثربخشی متفاوت هستند. عدم وجود حفاظت آنتی‌اکسیدانی کافی می‌تواند مقاومت PP را به‌طور قابل‌توجه کاهش دهد، به‌طوری که نیمه‌عمر PP تثبیت‌نشده کمتر از ۵۰ سال است، در حالی که طول عمر طراحی پیش‌بینی‌شده ۷۵ تا ۱۰۰ سال است. بنابراین، طول عمر عملکردی ژئوسنتتیک PP به نوع و میزان آنتی‌اکسیدان و سرعت مصرف آن در خاک وابسته است؛ این مصرف تحت تأثیر محتوای اکسیژن خاک است. اثربخشی پیری حرارتی و اکسیداتیو با آزمایش‌هایی مانند oven aging (ENV ISO 13438:1999) و تخریب UV (ASTM D4355) بررسی می‌شود. طبق استاندارد AASHTO LRFD، ژئوسنتتیک‌ها باید پس از ۵۰۰ ساعت قرارگیری در ودرومتر، حداقل %۷۰ مقاومت خود را حفظ کنند. در اروپا و برنامه NTPEP  نیز آزمایش‌های پیری در فر برای توجیه استفاده از مقدار پیش‌فرض RFD = 1.3  الزامی است. در صورتی که دمای خاک نصب حدود ۳۰ درجه سانتی‌گراد ( ± چند درجه باشد)، ضرایب کاهشی پیش‌فرض RF_D باید به مقدار بالاتری تعدیل شوند.

ضرایب کاهش مقاومت محافظه کارانه

GRI-GG4(b) و GRI-GG4(a) به‌طور صریح بیان می‌کند که در صورت نبود داده‌های آزمایشگاهی برای تعیین ضرایب کاهش مقاومت، می‌توان از مقادیر محافظه‌کارانه جدول ۱ استفاده کرد. شایان ذکر است که مقادیر ارائه‌شده در جدول ۱، مقادیر حد بالایی به شمار می‌آیند. از آن‌جا که حاصل‌ضرب این ضرایب در یک کاربرد مشخص می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی مقاومت نهایی را کاهش دهد، معمولاً توصیه می‌شود روش‌های اختصاصی برای ارزیابی هر یک از ضرایب کاهشی مورد بررسی قرار گیرد.

علاوه بر این، لازم است تأکید شود که یا باید برای هر یک از ضرایب کاهشی، آزمون‌های اختصاصی مطابق استانداردهای معتبر بین‌المللی انجام شود (در حال حاضر آزمایش کاهش ضریب خزش در ایران انجام نمی‌شود و امکان تعیین این پارامتر به‌صورت داخلی وجود ندارد؛ بنابراین لازم است نمونه‌ها برای این آزمون به آزمایشگاه‌های معتبر خارج از کشور (مانند آلمان یا آمریکا) ارسال شوند، یا از ضرایب توصیه‌شده مراجع معتبر برای کاهش مقاومت ناشی از خزش استفاده شود)؛ یا در صورت نبود داده‌های آزمایشگاهی کافی، باید از ضرایب محافظه‌کارانه پیشنهادی توسط مراجع معتبر برای شرایط فاقد اطلاعات آزمون استفاده کرد.

جدول ۱ : مقادیر پیش‌فرض برای ژئوگریدهای انعطاف‌پذیر در ارتباط با ضرایب کاهش مختلف – GG4(b)

کاربرد مسلح کننده‌ها	FRID	RFCR	RFCD
خاکریزها	۱.۴۰	۳.۰۰	۱.۴۰
شیب‌ها	۱.۴۰	۳.۰۰	۱.۴۰
دیوارهای حائل	۱.۴۰	۳.۰۰	۱.۴۰
ظرفیت باربری	۱.۵۰	۳.۰۰	۱.۶۰

جدول ۲ : مقادیر پیش‌فرض برای ژئوگریدهای سخت در ارتباط با ضرایب کاهش مختلف – GG4(a)

کاربرد مسلح کننده‌ها	FRID	RFCR	RFCD	RFBD
خاکریزها	۱.۴۰	۳.۵۰	۱.۴۰	۱.۱۰
شیب‌ها	۱.۴۰	۳.۵۰	۱.۴۰	۱.۱۰
دیوارهای حائل	۱.۴۰	۳.۵۰	۱.۴۰	۱.۱۰
ظرفیت باربری	۱.۵۰	۳.۵۰	۱.۶۰	۱.۱۰

که در جداول بالا:

RF_ID = ضریب کاهش ناشی از آسیب‌های نصب

RF_CR = ضریب کاهش ناشی از تغییرشکل خزشی

RF_CD = ضریب کاهش ناشی از تخریب شیمیایی

RF_BD = ضریب کاهش ناشی از تخریب زیستی

همچنین، در دستورالعمل FHWA، مقادیر معمول ضریب کاهش مقاومت ناشی از نصب را به صورت خلاصه برای طیف مختلفی از خاکریزها بیان می‌کند.

جدول ۳ : ضرایب کاهشی ناشی از آسیب نصب

نوع ژئوگرید	خاکریز نوع ۱ حداکثر اندازه دانه: ۱۰۰ میلی‌متر قطر متوسط دانه (D50): حدود ۳۰ میلی‌متر	خاکریز نوع ۲ حداکثر اندازه دانه: ۲۰ میلی‌متر قطر متوسط دانه (D50): ۰.۷ میلی‌متر
ژئوگرید تک‌سویه HDPE	1.20 – ۱.۴۵	۱.۱۰ – ۱.۲۰
ژئوگرید دوسویه PP	1.20 – ۱.۴۵	۱.۱۰ – ۱.۲۰
ژئوگرید PET با پوشش PVC	1.30 – ۱.۸۵	۱.۱۰ – ۱.۳۰
ژئوگرید PET با پوشش آکریلیک	۱.۳۰ – ۲.۰۵	۱.۲۰ – ۱.۴۰

همچنین محدوده‌های معمول RF_CR بر اساس نوع پلیمر به شرح زیر بیان می‌کند:

جدول ۴ : مقادیر معمول در ضریب کاهش ناشی از خزش

نوع پلیمر	ضریب کاهش خزش
پلی‌استر (PET)	1.60 تا ۲.۵۰
پلی‌پروپیلن (PP)	4.00 تا ۵.۰۰
پلی‌اتیلن سنگین (HDPE)	2.60 تا ۵.۰۰

همچنین در رابطه ضریب کاهش ناشی از دوام ذکر می‌کند، این ضریب کاهشی به میزان آسیب‌پذیری ژئوسنتتیک در برابر حمله مواد شیمیایی، اکسیداسیون حرارتی، هیدرولیز، ترک‌های ناشی از تنش محیطی و میکروارگانیسم‌ها بستگی دارد و معمولاً می‌تواند در محدوده ۱/۱۰ تا ۲ تغییر کند.

برای طراحی مقدماتی سازه‌های دائمی یا برای کاربردهایی که کاربر آن‌ها را به‌گونه‌ای تعریف کرده است که در صورت عملکرد ضعیف یا گسیختگی، پیامدهای شدیدی نداشته باشد، مقاومت کششی بلندمدت اسمی (T_al) می‌تواند بدون داده‌های خاص محصول به‌صورت زیر ارزیابی شود:

T_al = T_ult/RF = T_ult / 7

ضریب کاهش کل (RF) با ضرب کردن ضرایب جزئی حد پایین به‌دست آمده از داده‌های آزمایشی موجود برای محصولاتی که حداقل الزامات جدول ۴ را برآورده می‌کنند، ۷ تعیین شده است.

شایان ذکر است که ضریب کاهش کل می‌تواند با داده‌های آزمایشی مناسب به‌طور قابل‌توجهی کاهش یابد. برای محصولاتی که داده‌های خزش، آسیب نصب و پیری در دسترس دارند، معمولاً مشاهده می‌شود که ضریب کاهش کل در محدوده ۳ تا ۶ یا حتی کمتر قرار می‌گیرد، به ویژه با توسعه مواد جدید. برای کاربردهای موقت که در صورت عملکرد ضعیف یا گسیختگی پیامدهای شدیدی ندارند، می‌توان از مقدار پیش‌فرض ۵/۳ برای RF به جای ۷ استفاده کرد.

 

 

 

جدول ۵: حداقل الزامات برای استفاده از ضریب کاهش طراحی مقدماتی برای تقویت‌کننده ژئوسنتتیک اصلی

نوع پلیمر	ویژگی	روش تست	معیارهای مجاز برای استفاده از ضریب کاهش پیش‌فرض
پلی‌پروپیلن	مقاومت در برابر UV و اکسیداسیون	ASTM D4355	حداقل ۷۰% مقاومت حفظ‌شده پس از ۵۰۰ ساعت قرارگیری در ودرومتر
پلی‌اتیلن	مقاومت در برابر UV و اکسیداسیون	ASTM D4355	حداقل ۷۰% مقاومت حفظ‌شده پس از ۵۰۰ ساعت قرارگیری در ودرومتر
پلی‌استر	مقاومت در برابر هیدرولیز	روش ویسکوزیته ذاتی (ASTM D4603) با همبستگی، یا تعیین مستقیم با استفاده از کروماتوگرافی نفوذی ژل (GPC)	وزن مولکولی عددی حداقل (Mn) برابر ۲۵۰۰۰
پلی‌استر	مقاومت در برابر هیدرولیز	GRI GG7	حداکثر تعداد گروه‌های انتهایی کربوکسیل: ۳۰
تمام پلیمرها	دوام در حین نصب	وزن بر واحد سطح، طبق ASTM D5261	حداقل ۲۷۰ گرم بر متر مربع
تمام پلیمرها	درصد مواد بازیافتی پس از مصرف بر اساس وزن	گواهی‌نامه مواد مصرفی	حداکثر ۰%

 

جمع‌بندی

در طراحی سازه‌های خاک مسلح با ژئوگرید، تعیین صحیح مقاومت کششی مجاز درازمدت اهمیت بنیادی دارد. آیین‌نامه‌های معتبر (نظیر نشریات FHWA) تأکید می‌کنند که طراح باید با اعمال ضرایب کاهش مربوط به خزش، آسیب نصب و تخریب بلندمدت، از ایمنی و دوام عملکرد ژئوگرید در عمر طرح اطمینان حاصل کند. این ضرایب را می‌توان با انجام آزمون‌های بلندمدت مطابق استانداردهایی چون ASTM D5262 (خزش) و روش‌های پیشنهادی GRI-GG4(b)  و GRI-GG4(a) تعیین یا در صورت نبود داده، از مقادیر محافظه‌کارانه پیش‌فرض استفاده کرد. رویکرد حاصل یک طراحی علمی و مطمئن برای سازه‌های خاک مسلح است که در آن مقاومت ارائه‌شده توسط ژئوگرید با درنظرگیری تمامی عوامل کاهش‌دهنده، پاسخگوی نیازهای پایداری بلندمدت خواهد بود. به این ترتیب سازه می‌تواند عمر مفید طراحی‌شده خود را با عملکرد ایمن و پایدار سپری کند، بدون آن‌که دچار گسیختگی ناگهانی یا تغییرشکل غیرمجاز ناشی از نقصان تدریجی مقاومت مسلح‌کننده‌ها شود.

مراجع

[۱]. Astm, D., 6637. Standard test method for determining tensile properties of geogrids by the single or multi-rib tensile method. American Society for Testing and Materials: West Conshohocken, PA, USA, 2015.

[2]. Berg, R.R., B.R. Christopher, and N.C. Samtani, Design and construction of mechanically stabilized earth walls and reinforced soil slopes. 2009: US Department of Transportation, Federal Highway Administration, National ….

[۳]. D, A., Standard test method for evaluating the unconfined tension creep and creep rupture behavior of geosynthetics. 2016, ASTM International West Conshohocken, PA, USA.

[4]. Geosynthetic Institute, “Determination of the Long-Term Design Strength of Flexible Geogrids “, GRI Standard Practice GG4(b),. 2012.

[5]. Institute, G., “Determination of the Long-Term Design Strength of Stiff Geogrids”, GRI Standard Practice GG4(a). 2012.

[6]. Koerner, R.M., Designing with geosynthetics-Vol. 1. Vol. 1. 2012: Xlibris Corporation.

[7]. Testing, A.S.f. and Materials. Standard Test Method for Accelerated Tensile Creep and Creep-rupture of Geosynthetic Materials Based on Time-temperature Superposition Using the Stepped Isothermal Method: Designation: D6992-03. 2009. ASTM.